Селото Тресонче е татковина на прочуените резбарски, зографски и градителски фамилии. Оттука се Рензовци – Зографски, Печаровци и Дичовци. Според усното предание, се знае дека основач на фамилијата Дичовци, резбари и зографи, бил Дичо, резбар и зограф во XVIII век. Дичо имал син Крсте, а Крсте бил татко на Дичо Крстев кој бил најплодниот македонски зограф во XIX век во последниот процут на македонската црковна уметност. Како рутиниран мајстор на икони и фрески во стилот на атоскиот барок, тој ги исполнил со свои дела црквите во Македонија, еден дел од Србија и Бугарија.

Во историјата на македонското сликарство на XIX век има голема заслуга што насликал прв икона-портрет, во 1853 година, на еден свој современик, јеромонахот Самуил од манастирот Зрзе. Овој портрет-икона, по своите стилски одлики, значаен е поради тоа што претставува чекор напред до првиот световен портрет на зографот Димитар Андонов Папрадишки, во крајот на XIX век, Дичо Крстев имал 8 синови, од кои само двајца, Аврам и Спиридон, се занимавале со зографство. Аврам, зографот, е дедо на Димитар Пандилов кој често се потпишувал Аврамовски Пандилов.

Димитар прогимназија завршува во 1914 година и, по завршувањето на Првата светска војна, во 1918 година, се запишува во Софија на Художенствената академија која ја завршува со успех во 1924 година. Во 1927 година на Велигден во Скопје ја отвара својата прва самостојна модерна изложба. Кратко престојувал во Монпелје, Франција. каде што пркстапил во Сликарската академија Гранд Шомиер.

Вредно одел секој ден во Лувр, и најблиски му биле мотивите на Миле и Русо, а по начинот на сликање – Моне и Писаро. Кога се вратил во Македонија вил наставник по цртање во Гимназијата “Маршал Тито”, а потоа во Уметничката школа се до пензионирањето. Најмногу слика селски жанр од неговото Тресонче, и од Македонија, реалистички пејзажи и портрети и луѓе со кои се дружел, зборувал и ги сакал.

Ликовната критика за Пандилов – Викторија Васева Димеска 

Колку што Димитар Пандилов според својата природа беше скромен, благороден и емотивен романтичар, толку неговото дело остави „агресивна“ трага во исликување на првите страници на македонското современо сликарство. На уметникот со такви карактеристики импресионизмот можеше да му ја даде смислата, дотолку повеќе што сликарски ѝ е близок на онаа уметност што Пандилов ја чувствуваше и низ која го бараше својот животен и творечки пат.

Со своето дело Димитар Пандилов го надмина нивото на пленеризмот и импресионизмот на нашите простори, навлегувајќи во самата суштина на светлината, во нејзиното битие и во нејзината боја. Добивката на Пандилов е што за свои учители ги имаше П. Клисуров и Н. Маринов во кои најде поттик за, потоа, да може да ја измери вредноста на сопственото истражување на светлоста, топењето и прелевањето на бојата под нејзината „обвивка“. Од нив, како и од допирот со изворот на импресионизмот во Париз (1927/28), Пандилов извлече одредени поуки и искуства врз кои го создаде делото на својата уметничка зрелост.

Публцитет.мк